اعطای پاداش به رؤسای فدراسیون‌ها، آن‌هم پای سکوی مدال‌آوری ورزشکاران در بازی‌های آسیایی از آن دست تصمیم‌های شائبه‌برانگیز ستاد این بازی‌هاست که هفته قبل بعد از جلسه آن‌ها از زبان دبیرکل کمیته ملی المپیک مطرح شد.
سکوت مقابل اعلام چنین تصمیمی هرچند از سر رضایت اهالی ورزش و رسانه نبود، اما گویا باعث شده حالا مسئولان کمیته ملی المپیک یک گام به جلو هم بردارند و حسابی برای رؤسای فدراسیون‌ها خاصه خرجی کنند. حرف‌های تازه مناف هاشمی در خصوص اهدای پاداش به رؤسای فدراسیون‌ها در پای سکو حالا دیگر اعتراض رسمی همه را در پی داشته است.
دبیرکل کمیته ملی المپیک در آخرین اظهارنظر خود عنوان کرده است: «در بحث تیمی رئیس فدراسیون و مربی مشمول پاداش بالاترین مدال می‌شوند، اما برای ورزشکاران همانند گذشته ۵۰درصد پاداش محاسبه می‌شود، چون در مورد یک تیم ۱۵ نفره طبیعی است که مقدور نباشد به همه ۱۵ هزار دلار بدهیم. بنابراین همان ۵۰ درصد محاسبه می‌شود، اما برای رئیس فدراسیون و مربی این موضوع لحاظ می‌شود.»
یعنی رئیس فدراسیون ۱۵ هزار دلار را همان پای سکو می‌گیرد، اما ورزشکاری که تلاش کرده، عرق ریخته و موفق شده باید نیمی از آن را دریافت کند. سؤال اصلی اینجاست که چنین تصمیمی چطور به ذهن مسئولان کمیته ملی المپیک خطور کرده است؟ سؤالی که پاسخ آن را باید در فدراسیون فوتبال جست‌وجو کرد، جایی که تمامی مسئولان تیم ملی و فدراسیون فوتبال برای خودشان ردیف پاداش تعریف کرده‌اند و با هر اتفاقی پاداش‌های آنچنانی می‌گیرند! اتخاذ چنین تصمیمی از سوی مسئولان کمیته ملی المپیک بدون تردید همسو شدن با فدراسیون بیت‌المال‌خور و سیری‌ناپذیر فوتبال است. تصمیمی که تبعات آن حتماً در عملکرد ورزشکاران مدال‌آور ایران تأثیرگذار خواهد بود.
در این خصوص باید توجه داشت که حساب سرمربی و مربیان و کادر فنی تیم‌ها از رؤسای فدراسیون‌ها جداست. هرچند که کمیته ملی المپیک در اتخاذ این تصمیم ظاهراً تنها نگاه مدیریتی داشته و مربیان تیم‌ها را جا انداخته و هیچ نامی از آن‌ها نبرده و تنها به سرمربیان اشاره کرده است. با این وجود باز هم حساب آن‌ها از رؤسای فدراسیون‌ها جداست. سرمربی و کادر فنی تیم‌ها همراه ورزشکاران تلاش می‌کنند و زحمت می‌کشند و باید مطابق آن‌ها پاداش بگیرند، اما گویا تلاش آن‌ها به‌ویژه تلاش و زحمات مربیان و کادر فنی در نگاه کمیته ملی المپیک به هیچ انگاشته شده و در عوض کت‌وشلوارپوش‌های پشت میزنشین فدراسیون‌ها در اولویت دریافت پاداش‌های آنچنانی قرار گرفته‌اند!
رئیس هر فدراسیونی وظیفه دارد برای رشد و تعالی فدراسیون تحت امرش تلاش کند و اگر رشته تحت ریاستش موفق شود تازه وظیفه‌اش را به درستی انجام داده است. وظیفه‌ای که همه خوب می‌دانیم رؤسای فدراسیون‌ها برای انجام حتی نادرست آن از چه مزایا و رانت‌هایی برخوردارند، پس بدون تردید اعطای بالاترین پاداش به آن‌ها پای سکو تضییع حق علنی و یک اجحاف روشن در حق ورزش و ورزشکاران است که باید جلوی آن گرفته شود.